Wie mij een beetje kent weet dat ik vrij snel van een route afwijk. Geef me een kaart, mijn gevoel of zèlfs begeleid door Google maps, ik loop standaard de verkeerde kant op omdat ik onderweg andere leuke dingen tegen kom. Tegenwoordig kan ik er alleen maar om lachen want ik kom altijd op mooie plekjes of in bijzondere situaties terecht. Maar goed, ik had nog een kwartier, en jawel, afgeleid door de pittoreske strandjes liep ik wéér te dwalen. Ik hoor mezelf zeggen ‘hoe is het mogelijk Mink?’

Nadat ik, voor de zekerheid, toch maar even iemand aan z’n jasje had getrokken met de vraag of ik de juiste kant op ging, liep ik in rap tempo richting het opgegeven adres. Eenmaal aangekomen bij de strandtent was er nog helemaal niemand te bekennen. Ik vroeg de jongens van de bediening of zij iets wisten van de les. Ze zeiden me rustig te wachten, er kwam vanzelf wel iemand. Ineens wist ik het weer, ik ben in Spanje… mañana mañana en dus plofte ik neer bij een strandtentje om de hoek. Zo eentje met uitzicht op zee, een bamboe ‘dak’ tegen de felle zon, plastic stoelen en waar je één euro betaald voor een glas bier en er dan ook nog olijven bij krijgt. ‘Een caña please’ kraamde ik uit. Het meisje keek me lachend aan; ‘tranquila chica!’

Ze had gelijk, maar wat was dit een week! Zo veel indrukken en nieuwe mensen, om het nog maar niet over de lessen te hebben. In vijf dagen zijn we door negen hoofdstukken gevlogen. Het ging tijdens de lessen van gebrekkig Engels van de docent, naar Duits op de achtergrond van medestudenten, naar Spaans. Om het vervolgens voor mezelf in het Nederlands op te schrijven. Toen ik mijn biertje op had besloot ik richting de dansplek te gaan en daar stond een groepje mensen te wachten… op mij! De schoenen gingen uit en de muziek aan. Ik keek om me heen, was het de passievolle muziek? De zon? Het zand tussen mijn tenen of het uitzicht over de zee? Een gevoel van grootse dankbaarheid overviel me, want wat ben ik blij dat ik voor deze weg heb gekozen.