Tenminste... dat woord kwam in me op toen ik ze zag, de één op piano, de ander met gitaar. Maar ik zat er naast, dit was geen jammen, dit was een dag keihard werken en de laatste puntjes op de i zetten voor een nummer dat ze in een paar uur in elkaar hadden gezet. Ik besloot ze niet langer van hun werk te houden. Mijn niet-muzikale geleuter waren kostbare minuten voor deze twee. Ik plakte mijn printjes aan de buitenkant op het raam om vervolgens in de etalage aan de slag te gaan. Die etalage, dat was wel een dingetje, want hoe lager de tekst op de ruit, hoe verder ik door mijn knieën moest.

Het werd schemerig en het dubbele glas werkte ook niet mee. Het had iets weg van -van voor, naar achter, van links, naar rechts-. Ik besloot nog maar eens buiten te kijken hoe het er voor de voorbijganger uit zou zien. Die ‘twee’ speelden overigens lekker door en trokken zich niks van mijn rek en strek bewegingen in de etalage aan. Voor de laatste woorden lag ik plat op mijn buik tussen stoeltjes en een tafeltje.

Normaal zou ik na dit soort toestanden zo snel mogelijk verdwijnen maar nu mocht ik het eindresultaat van hun allereerste nummer horen. Wàt een feestje! Wat een fijne omstandigheden om in te mogen werken. Dit zou ik ook zo graag nog eens doen. Een songtekst schrijven en uitwerken met muzikanten.. ik kan niet anders dan het, het universum ingooien want je weet wel; Als je opent…