Elke dag komt hij wel even voorbij, ik schrijf hij, maar ik heb geen idee. Ritselend tussen de bladeren onder de Rododendron, hupsend naar het voederschaaltje, vluchtig om zich heen kijkend met dat rode borstje vooruit en weg is hij weer.

Vanochtend zat het me niet lekker, zou het beestje het wel uit kunnen houden in de herrie, stof, Hollandse hits en al het geweld dat er bij die enorme verbouwing komt kijken. Ik besloot naar mijn huis te gaan, het is immers om de hoek. Vanuit het keukenraam (mijn vaste observatieplek) heb ik een tijdje staan turen. Helaas, niks te bekennen. Ach, bedacht ik me nog, ik ben zelf als eerste vertrokken dus wat kan ik nou verwachten? Nog in gedachten sloot ik de ramen weer en trok, enigszins teleurgesteld, mijn jas aan. Zou de liefde voorbij zijn? Ik wierp nog één laatste blik en… daar zat hij! Bovenin de heg! Een plek waar ik hem niet eerder heb gezien! Mijn hart maakte een sprongetje, zou hij de wacht voor me houden?