In de eerste week ruilde ik mijn oh-zo geliefde ‘Hollandse’ cappuccino in voor een café cortado, wel zo Spaans leek mij. In de weken die volgden, vond ik steeds weer een nieuwe hippe plek waar ik koffie haalde en mijn eerste Spaanse woorden van de dag uitwisselde. In het begin ging het wat ongemakkelijk maar al snel had ik door dat ‘als je opent’ ze geduld hebben en je graag helpen met het vinden van de juiste woorden. Vandaag kwam een eind aan al deze leuke vluchtige gesprekjes, waarin latte-art hartjes mijn dagen met liefde vulden en ik mijn stem gesmeerd had om de schooldag te beginnen.   

Ondertussen ben ik aangekomen op mijn laatste bestemming, een buitenwijk van Malaga, daar waar geen bronzen beeld te vinden is en de straten verre van schoon zijn. Toch trok deze plek me aan. Ik besloot vanmiddag richting zee te lopen en bedacht me dat ik mijn koffiemoment vanochtend, door het wisselen van appartement, helemaal vergeten was. Bij een onaantrekkelijk uitziend barretje was nog een plastic stoel, met uitzicht op zee, vrij. Een door het leven getekende man, begon een heel verhaal over dat hij toch echt de allerbeste koffie had, ‘je kunt het thuis zetten’, zei hij, ‘maar het smaakt nooit zoals hier’. En die woorden zijn mij niet vreemd want, ik hoor het mezelf nog tegen mijn collega’s zeggen, ‘de koffie smaakt daar àltijd beter’. Turend over de zee dwalen mijn gedachten af, de weken zijn echt voorbij gevlogen. Voor mijn vertrek ging het een paar keer door mijn hoofd; Waarom ga ik dit doen? Kan ik dit wel? Wat als? Maar al die vragen zijn vanaf het moment dat ik aankwam echt geen één keer voorbij gekomen.

Dan staat ineens de camarero met een café cortado voor mijn neus. Mijn oog valt op het suikerzakje met de tekst: si dejas salir todos tus miedos tendrás más espacio para vivir todos tus sueños.

Wat zoiets betekend als: Als je al je angsten loslaat heb je meer ruimte om al je dromen waar te maken.

Daar kan geen latte-art hartje tegen op.