Je moet weten, ik vind het heerlijk om mijn best te doen op de taal van het land dat ik bezoek. Zo was ik tijdens onze treinreis al niet te stoppen met het uitkramen van de voor ons toch best vaak gebruikte Franse woorden. Helaas nam mijn enthousiasme, na mijn zoveelste poging, snel af in de grote stad. Bij het aanzien van de blik van de Fransen die we troffen, werd ik toch lichtelijk zenuwachtig. De zucht die er op volgde, de rollende ogen of het wegdraaiende gezicht deed me besluiten om dan toch maar over te gaan op het Engels.

Genietend van onze crêpe sucre vroegen we ons af; Wat is dat toch met Parijs? Waarom proeven wij de amour niet echt? Wat als de stenen konden praten? Dan zouden ze het uitschreeuwen, compleet uitgeput van het dragen van al die mensen. Om het maar niet over de zoete bistrostoeltjes te hebben, die zijn helemaal uitgescheten van al die toeristenbillen en moe van het altijd maar beschikbaar zijn.

 24/7 aanstaan, wat doet dat met je? De liefde wordt een vanzelfsprekendheid en de aandacht verslapt. Dat wat de stad laat draaien is een opvulling geworden. Overal waar je kijkt staan prachtige gebouwen waar zoveel liefde in is gestopt, ooit…

Op de laatste avond treffen we onverhoopt, in een veel minder charmant straatje, een Italiaans restaurant. Met een warm welkom en interesse naar waar we vandaan komen krijgen we een tafeltje toegewezen. We wisselen woorden uit in een mix van Frans, Engels en Italiaans en Joan mag meekijken hoe haar pizza gemaakt wordt. Dìt, met aandacht, dat is waar ik gevoelig voor ben, dat is voor mij de smaak van amour. Of nee… amore