Bij aankomst stonden er een paar sportief-ogende mannen bij de ingang. Na het voorstel rondje, kreeg ik een kop koffie en een stuk taart. Zittend aan de bar zakten mijn zenuwen naar de achtergrond, want wat was het eigenlijk een feestje om hier onderdeel van te mogen zijn.

De groepen werden ingedeeld en de eerste ronde ging van start. Ik begon mijn Pilates les met een uitleg en refereerde naar de Netflix-serie: Secrets of the Blue Zones. De serie gaat over zones in de wereld waar opmerkelijk veel 100 jarigen wonen. De balans die deze mensen nog hebben is opvallend. Gedurende mijn introductie ‘preek’ keken er een aantal deelnemers wat verveeld om zich heen en dus startte ik snel de muziek. Bij de eerste oefening, armen recht de lucht in kleine cirkels makend, werd meteen al gelachen. Maar iets wat ogenschijnlijk simpel lijkt kan na één minuut al vervelend worden, zeker als je het daarna nog een minuut moet vol houden.

De volgende oefening stonden we op één been en duwden we het andere been naar buiten. Een aantal wankelden maar bleven het proberen. Ik herinnerde de groep er aan dat het toch echt eigen lichaamsgewicht is en dat dit dus die balans is waar ik het in de introductie over had. Ik telde af van acht naar één en vroeg ze de oefening vast te houden. Irritatie speelde op ‘waarom doe je dat, we hebben toch al één keer acht tellen gehad?!’ gilde één van de dames. ‘Heel simpel, je kunt altijd meer dan je denkt’ was mijn antwoord. Dus telde ik nog een keer af van acht naar één. Op de muziek na, oh en het geluid van de boks les naast ons, werd het stiller. Ik weet heel goed uit eigen ervaring hoe stom (netjes verwoord) het kan zijn, als iemand zo tegen je praat en dat je dan al snel in je hoofd schiet. Kan niet en lukt niet gaan dan met je aan de haal. Maar ik weet ook dat het je kan uitdagen en dat gebeurde bij een paar deelnemers. Ze kregen het door, hielden vol en al snel kwam er een energie vrij waardoor de anderen ook de smaak te pakken kregen. Heerlijk vind ik dat! Aan het eind kreeg ik de vraag waar ik les gaf, ‘uhhh, stamelde ik, ik geef eigenlijk geen les, het was een noodgeval en ik wilde het wel een keer proberen’. Mijn hart maakte een sprongetje, ‘wat als, kan niet en lukt niet’ konden op dat moment voor mij de prullenbak in.