Het was donderdagochtend, ik stond te wachten op de trein, scrollend door Instagram, vol met plaatjes van moeders die leuke dingen met hun kinderen aan het doen waren. Mijn hoofd ging naarstig op zoek naar een activiteit. Het bruisende leven van Zutphen raasde door mijn grijze cellen en ik kwam uit op… de bowlingbaan! Dat leek me leuk! Ik appte mijn vriendin of ze ook zin had om mee te gaan. Ze reageerde gelijk enthousiast en dus besloot ik meteen een baan te reserveren. Rijkelijk vroeg voor mij, want normaal bedenk ik dit op het moment dat we willen gaan en er geen baan meer beschikbaar is.

Vervolgens stuurde ik een appje naar mijn dochter dat ze vrijdagavond vrij moest houden en een vriendin mee kon vragen zodat we ‘lekker met de meiden’ konden bowlen. Twee uur later had ik nog geen reactie, ik besloot haar te bellen. Ze nam op met de woorden; ‘mam, ik vind bowlen gewoon niet leuk’. ‘Niet leuk?! Maar er zijn ook bitterballen!’ hoor ik mezelf nog zeggen. Al snel merkte ik dat er geen beweging in was te krijgen. We hingen op en ik ging verder met mijn werk.

Die vrijdagochtend vertel ik het verhaal aan mijn vriendin, lachend besluiten we dat ik de bowlingbaan moet annuleren. In plaats van bowlen gaan we samen eten. Net voordat ik de soep in de kommen wilde doen kwam mijn dochter de keuken binnen vallen. ‘Hoe laat gaan jullie bowlen mam?’ ‘We gaan niet, ik heb afgebeld’ is mijn korte antwoord. ‘Hoezo?!’ gilt ze groots gebarend. ‘Als je het leuk vindt moet je toch gewoon gaan! Ga lekker mam, ik vermaak me wel’. ‘Maar liefje, stamel ik, ik wilde dat jij ook mee ging, het was bedoeld als een vakantie uitje’. Ze moet lachen en zegt dat ze haar eigen uitje al heeft geregeld, namelijk de Silvercup bij de hockey. Iets later zitten we aan tafel en spelen na het eten nog een potje Rummikub.

Tijdens het spel kom ik er niet uit, in mijn hoofd schuif ik de stenen maar de juiste combi zie ik niet. Beide dames waren ondertussen hun stenen al kwijt en ik staarde nog steeds naar de verschillende cijfers en kleuren. Omdat het toch al niks meer uit maakte, besloot ik wat te rommelen en met hulp van de meiden lukte het. ‘Soms moet je gewoon schuiven en dan zie je het ineens wel’. Deze woorden zijn nou weer typisch van mijn vriendin, je moet ze alleen wel horen.

Want het is zo, alleen vanuit een beweging vindt verandering plaats en misschien niet altijd direct in het moment maar met geduld en oefenen kom je een heel eind. Zo kom ik weer terug bij mijn dochter, we hebben met elkaar afgesproken onze behoeften uit te spreken en er niet mee in het hoofd te blijven zitten. Soms kan het even lastig zijn voor de ontvanger maar als je opent…

Ondertussen lag ik al even in bed toen ik ineens rond kwart voor 11 de sleutel in het slot hoorde gaan. ‘Mam! Het was zo leuk!’ Een bak vol energie hoor ik de trap op stuiteren en stiekem… ben ik blij dat we niet zijn gaan bowlen.