Tijdens de herdenking op 15 augustus zat ik naast Mariëtte. We hadden elkaar al eens eerder ontmoet maar dan in een hele andere setting. Afgelopen vrijdag hing ze ineens aan de lijn; ‘Minka, ik weet dat je het moeilijk vindt, maar ik zou zo graag zien dat jij vanavond je gedicht voordraagt in de nabespreking van de documentaire Anak Indië’. Mariëtte komt in de docu aan het woord en geeft je via haar muziek een kijkje in haar binnenwereld. Haar pianospel laat je echt voelen, geloof me. Maargoed terug naar het telefoongesprek, ze volgde vriendelijk met de woorden; ‘als je het echt niet wil, dan doe ik het’.

Het is lastig te omschrijven wat er gebeurde toen ze mij die vraag stelde maar alles in mij zei; jaaaa, ik wil dat! Ik hoefde er niet eens over na te denken. ‘Ik heb er zin in, tot vanavond!’ hoorde ik mezelf als een blij ei zeggen aan het eind van het gesprek.

Ik pakte de kaart met het gedicht er nog eens bij, de stille kracht was ineens heel dichtbij en de woorden ‘zij schreeuwt en ontwaakt de vlam van mijn verlangen’ voelde ik drie keer zo sterk. Hoe is het mogelijk dat iets wat ik aan het begin van de zomer op papier zette ineens zo tot uiting komt? Hoe is het mogelijk dat ik drie weken geleden nog zo super duidelijk ‘nee’ voelde bij de zoveelste keer dat mijn vriend vroeg of ik het echt niet zelf wilde voordragen? Ik las het gedicht nog eens hard op, een stroom van zelfvertrouwen ging door me heen.

Tijdens de twee uur durende documentaire was er geen zenuwtrekje in mijn lijf te bekennen. Toen Mariëtte mij vroeg naar voren te komen, pakte ik de microfoon aan en ging alles vanzelf. Geen trilling in mijn stem, geen zweet op mijn voorhoofd, geen klotsende oksels. Een gevoel van overwinning overviel me en nu vier dagen later ben ik daar nog steeds dankbaar voor. Wat een groots, klein feestje was dit voor mij!