De moestuinen die aan de rand van de wijk liggen vind ik een fijne plek om mijn zintuigen te prikkelen en even weg te dromen. De laatste bloemen staan nog sterk en zelfverzekerd overeind, pompoenen kleuren de natte aarde en de geur van peterselie komt je tegemoet. Mijn gedachten dwaalden af.

Onlangs luisterde ik een podcast. Één van de onderwerpen was; we hebben constant afleiding nodig, we moeten weer leren om het met onszelf uit te houden. Het verbaasde me, maar ik hoor het overal, onze agenda’s lopen vol met verplichtingen. Vorige week belde een vriendin ‘Mink! Hoe doe je dat als je een weekend je dochter niet hebt?! Ik heb de kids nu een dag niet en voel me helemaal onrustig!’ riep ze. Lachend antwoordde ik, dat ik er een half jaar voor in de stoel bij de psycholoog had gezeten.

Na dat korte telefoongesprek ging ik terug in de tijd. Ik was zo onrustig, sliep geen nacht door, kreeg rugklachten, kwam bij de fysiotherapeut terecht die me vervolgens zei; ga eens naar de dokter. Via de dokter kwam ik bij de psycholoog. Ik babbelde wat van me af en moest leren dat onrustige gevoel te ‘omarmen’. Niks doen oefenen, noemde ik het. Bankhangen, series kijken, lezen, mediteren en vooral senang zijn met jezelf. En nu, 6 jaar later kan ik me niet meer indenken dat ik, om de week, het weekend nìet voor mezelf heb. Ik vind het heerlijk, hoef met niemand rekening te houden en ik heb tijd om bij mezelf te komen. Om te verdwalen met mijn gedachten in de moestuin, op mijn eigen tempo. Zo blijf ik overeind, ook in de storm en dat is een heel veilig gevoel in deze turbulente tijd.