De reden dat de komst van Sint me even ontgaan is, is omdat mijn oma de laatste week erg hard achteruit gaat. Ze is 92, op zich niet gek dus. Al jaren ‘duurt het leven haar te lang’, zoals ze zelf zegt. Lang geleden kwam ze ook met een boot, zes weken waren ze onderweg van Indonesië naar Nederland. Ik kan mij niet eens voorstellen hoe dat geweest moet zijn. Vier weken zee om je heen, met meer dan 750 mensen met dezelfde onzekerheden, geen kant op kunnen en niet weten waar je naar toe gaat. Terecht komen in een land met tradities en bijbehorende liedjes, zoals alleen wij ze kennen.

Al dagen ligt ze in bed, de ene dag beter dan de andere. Van de week begon ze te zingen. Een Indonesisch volksliedje ‘Burung Kakak Tua’. Het gaat over een kaketoe die rustig in het raam zit van een oma. De oma heeft nog maar twee tanden en zit in haar luie stoel.

Zou ze het zingen omdat ze terug gaat naar momenten die wij niet kennen van haar? Gaat ze nog heel even terug in gedachten naar waar het voor haar allemaal begon? Of houdt ze vast aan de betekenis van de kaketoe, namelijk; zonneschijn, zachtmoedig en zorg voor de familie en jongeren om je heen. Iets wat we wel kunnen gebruiken in deze hectische wereld.

Allemaal vragen en geen antwoorden maar herinneringen. Herinneringen aan momenten met mooie liedjes zijn voor altijd en ik hoop dat ze haar wat warmte geven op deze koude Hollandse dagen.

foto: haven Jakarta 2006