Op de desbetreffende dag kreeg ik tijdens het ontbijt de klassenfoto onder mijn neus gedrukt. Daarop volgde een compleet verslag over wie irritant is, wie op wie een ‘crush’ heeft en dat ik me vooral nergens mee moet bemoeien want dat doet de juf wel. Euhhh ok, ik was dat inderdaad ook niet van plan. Vervolgens keek ze me met een blik aan, zo eentje waarvan je weet -nu gaat er iets komen- en liep zonder iets te zeggen naar boven. Een aantal minuten later kwam ze, half hangend op de trap, met de woorden; ‘Uh mam, zou je dit aan kunnen doen?’  

Aan haar vingers bungelden twee dunne shirtjes, waarvan je je zeker af kunt vragen of die nou zo gepast zijn voor een bezoek aan de kerk, maar dat ter zijde. Het is eind november, ik ben een koukleum eerste klas en als er één ding is dat ik zeker weet; in een kerk is het standaard koud. Ik vertel haar dat we verzamelen met een jas aan, dan naar de kerk lopen met jas aan, de kerk bezoeken met jas aan en dan weer terug lopen met jas aan. Niemand zal dus zien dat ik mijn favoriete oude, maar lekkere warme trui aan heb. Ze kijkt wat bedenkelijk, legt zich er bij neer en hangt de shirtjes terug.

Eenmaal bij school aangekomen, vertelt juf hoe de ochtend er uit gaat zien en zijn we klaar voor vertrek. In een nette rij, twee aan twee, lopen we richting de kerk. Één van de klasgenoten, een jongen, is nieuwsgierig; ‘wist Joan dat jij mee ging? ’ Ik antwoord met een ja. Hij begint te lachen en zegt ‘echt waar?!’ Ja echt waar zeg ik, is dat gek? ‘Gek? Nee hoor, ik vind het eerder genant!’ 

Genant… die zag ik niet aankomen. Ik hoop maar dat hij niet stiekem een crush op haar heeft of… had.