Vanuit verschillende hoeken hoorde ik commentaar op de herdenking in Den Haag die uitgezonden is op de televisie. Om mijn eigen mening te kunnen vormen heb ik het gisteren terug gekeken. Hoewel de setting prachtig was, moet ik eerlijk zeggen dat ik de toespraak van de koning een vaag onsamenhangend verhaal vond waar steeds andere thema’s voorbij kwamen. Ik weet niet of het kwam door mijn vermoeidheid maar het maakte dat ik afdwaalde naar de avond er voor.

Want daar midden in het centrum van Deventer gebeurde wat. Met meer dan 300 aanwezigen bleef het intiem en ècht. Met echt bedoel ik dat er geen regie op zat. Dat betekend niet dat het een ongeorganiseerd zooitje was, maar de sprekers hadden de vrijheid om hun verhaal te vertellen, hoe mooi of lelijk deze ook is. Gedurfd en gewaagd maar wel precies waar we naar toe willen, de tijd van zwijgen is immers voorbij.

Ik kan niet anders zeggen dan dat, dat, wat mij betreft, vrijheid is. In verbinding met elkaar verhalen delen en doorvertellen, omdat ze nooit vergeten mogen worden. Omdat we met elkaar grootser zijn, meer bereik hebben en nog meer liefde kunnen zenden. Omdat we de ander zien en een beetje beter leren kennen.

De haperende vlag, de kerkklokken die erdoorheen klonken en die ene fiets die toch net nog even iets naar rechts kon voor het totaalplaatje, die maken dan eigenlijk helemaal niets uit. Ze gaan mee op het lijstje van aandachtspunten voor volgend jaar, dat weet ik zeker.

Terwijl de toespraak op de televisie ondertussen allang voorbij was, kwam ik weer terug op aarde. Ik keek op mijn telefoon, daar was een appje van mijn dochter. Een reactie op een foto van de herdenking ‘OEJHH lekker bezig mama!’ Nog even, ik had me vergist in de dag maar morgenavond is ze er weer. Ze zal moe zijn van de lange reis en allereerst zal daar de nadruk op liggen maar als ze de energie weer heeft dan krijg ik haar echte verhalen te horen, ik kijk er naar uit!