Toen het paard er klaar voor was en zijn ruimte in de bak had ingenomen kon ik er bij in gaan staan. Ongemakkelijk maar toch met het gevoel ‘omdat het hoort’ liep ik op hem af en stelde mezelf voor. Ik prevelde nog iets als; ‘daar staan we dan, laten we er maar wat van maken he’. Voor de beeldvorming, ik stond tegen zijn bil aan te kletsen, het paard was lekker gras aan het eten en had geen aandacht voor mij. Althans dat was mijn interpretatie. Totdat hij zich omdraaide en met zijn snuit ging snuffelen aan mijn jaszakken. Ik had mijn handen er lekker diep in verstopt want… hij zou mijn vingers toch voor wortels aan kunnen zien? Hij snuffelde wat en draaide zich weer om. Het gras was denk ik toch een betere optie als ontbijt.

Even wist ik niet wat ik moest doen maar de coach vroeg; ‘wat gebeurde er volgens jou?’ Ik had geen idee. Ik was allang blij dat ik zo dichtbij was gekomen, rustig was blijven staan en dat mijn vingers er nog aan zaten. Ik besloot wat meer haar kant op te lopen. Ze ging verder; ‘hij heeft je niet de bak in zien komen maar hij heeft het wel gevoeld, kun je daar wat mee?’

Die kwam wel even binnen. Ik heb nog al eens het gevoel dat ik niet gezien word. Dan ga ik trekken en duwen en raak ik gefrustreerd omdat er niks gebeurt waardoor ik nog harder ga werken en het uiteindelijk op niks uitkomt. Afgelopen december heb ik met mezelf afgesproken dat ècht niet meer te doen, dus als dat paard geen interesse had, dan was dat maar zo. De coach had door dat ik in mijn hoofd schoot, dat wat ik juist niet wilde. Ze gaf me de opdracht om in mijn lijf te zakken, de bak door te lopen en mijn focus op mijn voeten en mijn ademhaling te houden. Ik liep de bak door, zo ver mogelijk weg van het paard, genietend van de vroege ochtendzon en de strak blauwe lucht.

Het duurde even maar wat er toen gebeurde zal ik niet snel vergeten, het paard draaide zich om en kwam op me aflopen. Ik bleef stil staan, mijn handen uit mijn zakken, voeten in de aarde en volledig in het moment. Daar stonden we, heel dichtbij elkaar, hij draaide zijn hoofd om de mijne, het leek minuten te duren en het enige wat ik wilde was hem aaien. Ik was wèl gezien, gewoon door bij mezelf te blijven.