Schrijven hielp me dan om weer even terug te komen bij mezelf. Ik schreef veel, alleen kwam niet alles online. Als mijn vlammetje niet aan ging na de laatste punt, dan gooide ik het weg. Zo was ik dus ook al een tijdje bezig met mijn woord voor 2024. In de laatste week van december kwam er eentje naar boven. Het ging al even met me aan de haal, alleen had ik het zelf niet meteen door.

Ik kwam in een winkel terecht waar een oudere heer mij vanaf een afstand observeerde. Ietwat voorzichtig schuifelde hij mijn kant op en vroeg; ‘bent u Indisch?’ Deze vraag heb ik in mijn leven al zo vaak gehoord en altijd komt er dan weer die uitleg; de moeder van mijn vader komt uit Indonesië. Vaak doet de uitleg er niet eens toe, het is een gevoel, zo ook die middag.

Er volgde een lang gesprek waarin hij vertelde zijn overleden vrouw nog altijd te missen en de mooie herinneringen die hij had aan hun laatste reis naar Java. In dat zelfde jaar was ik er ook. Zoekende naar dat onbekende stuk in mij. Zoekende naar... tsja naar wat? Naar een stukje dat vooral anderen in mij zien. Dat zoeken is na die reis niet minder geworden, hooguit anders. Ik heb het land gezien, de geuren en kleuren in me opgenomen en diep in mijn hart gesloten.

Door die ontmoeting, op de één na laatste dag van het oude jaar, vond ik mijn woord; verbinding. Allereerst in de verbinding met mij zelf, voelt iets goed? Gaat het vanzelf en vind ik het leuk? Dan is dat de bevestiging om door te gaan en om van daar uit de verbinding met anderen te kunnen maken. Zo blijf ik uit mijn frustratie, in balans èn ontstaan er heel veel vlinderpraatjes.

Ik heb er zin in!

Wil jij jouw 2024-woord met mij delen?  Mail me dan!