Mijn dochter gaat naar de tweede en dat betekend dat de zorgvuldig uitgezochte rugzak van een jaar geleden ineens ingeruild moet worden voor een handtas. Ik surf over het internet, app haar verschillende screenshots maar er komt geen enthousiaste reactie. Eigenlijk weet ik al dat ik die tas niet ga vinden. Maar ik geef niet zo maar op, dus loop ik toch in mijn pauze nog even snel naar een tassenwinkel. De dame verteld dat er 2 soorten handtassen ‘in’ zijn. ‘Niet compleet waterdicht maar wel stevig’ is het verkooppraatje en niet geheel onbelangrijk, ze zijn ook nog eens in verschillende kleuren te koop.

Ondertussen heb ik genoeg ervaring om niet gelijk als verrassing zo’n tas te kopen want dat wat ik leuk vind is over het algemeen niet waar mijn 13-jarige puber op aan gaat. Ik maak een foto, bedank voor de informatie en app mijn dochter. Als ik echt naar mijn onderbuik gevoel had geluisterd wist ik allang dat dit geen zin had. Zo was het antwoord op mijn appje dus ook ‘nee, die niet’. Gefrustreerd leg ik de zoekopdracht naast me neer en zoals altijd zeg ik dan, ‘ga zelf maar zoeken, ik hoor het wel als je iets gevonden hebt’.

Vorige week kwam vanuit het niets een berichtje met de woorden: mam, deze vind ik leuk! Daar ging ik weer, hop Google mijn best-friend, vond de tas gelijk, op Vinted zag ik mooie exemplaren maar ik durfde het toch niet aan. Dus eerst maar weer naar die winkel waar ik de eerste keer ook stond om een kijkje te nemen. ‘Helaas, in Zutphen wordt deze tas niet verkocht’ zei de behulpzame dame, ze vervolgde met ‘er is geen markt voor, maar we kunnen hem wel bestellen vanuit Hilversum, u zit er dan niet aan vast’. Dat leek me een goed idee.

Met de mededeling, ‘we gaan kijken, niet meteen kopen’ fietsten we vrijdagochtend richting winkel. De verkoopster wist gelijk over welke tas het ging. Met haar Franse accent klonk het net alsof we een designer tas gingen kopen. Terwijl de tas uit het beschermtasje werd gehaald, ja echt, zag ik naast me een blij ei dat aan alle kanten zonder dat ze geluid maakte JAAAAA wilde gillen. Glinsterende ogen keken me aan, de dame maakte de setting af met de woorden ‘je hebt wel smaak, deze heeft niemand hier, wat een goede kleur ook’. Tjsa waar kon ik nog heen hè met mijn ‘kijken niet meteen kopen’. Zachtjes over mijn hart en ohja.. ribben strijken en m’n pinpas erbij pakken… dat deed ik wel.

Fietsend naar huis moet ik lachen, ik was zelf vroeger niet anders. Iedereen ging in een lange jurk naar het gala, ik niet, ik had een top en broek vol met glitters aan. Ach zo moeder, zo dochter.