Maar diep van binnen baalde ik, want het was onmogelijk om toe te geven aan hoe ik me voelde en ik had dus nog maar één vraag; hoe kom ik weer terug in mijn lijf? Ik werd geïnspireerd door mijn neefje, ik zag hem op instagram sporten als een malle en de één na de andere gezonde maaltijd bereidden. Hij vertelde me dat zijn personal trainer hem het eerste zetje had gegeven. Toen wist ik het, ik moet terug naar de basis, de techniek. Vanuit daar kan ik weer zekerheid ontwikkelen en bouwen.

Dus daar stond ik op mijn vrije vrijdagochtend om 7 uur op te warmen met een 4 minuten durende squat oefening. Na 10 minuten zag ik het niet meer zitten. Ik kon wel huilen zo erg als dat ik mezelf in de weg zat. Maar ‘janken doe je na de les’ is de zin die we standaard uitkramen als we puffend en steunend een half uur bezig zijn en dus waren die tranen geen optie. Een sessie van oneindig veel lunges overigens wel, totdat ik me duizelig voelde worden. Daar was het nare gevoel weer, ik schoot gelijk in mijn hoofd en was in staat om heel hard weg te rennen... ook al lukte dat helemaal niet, het idee leek leuk. Mijn trainer stelde voor dat ik op mijn rug moest gaan liggen op de step en mijn enkels met 2 kilo te verzwaren. Daar lag ik dan, met mijn benen zwaaiend van links naar rechts. Het duurde niet lang of ineens voelde ik het vertrouwen weer in mijn lijf zakken. De aandacht zakte van het zinnetje in mijn hoofd naar de loodzware benen, precies dat had ik nodig.

Inmiddels ben ik een paar weken verder en heb mijn vertrouwen weer gevonden. Ik kan het echt iedereen aanraden en niet als verkooppraatje maar wel door mijn eigen ervaring te delen, want zeg nou zelf; ‘je hebt verdomme wat te doen in dit leven’. Oh, dat is trouwens ook één van onze wekelijkse uitspraken.   

Fijn weekend!

ps: Die leuke pup krijg je er gratis bij inclusief de harige knuffels… als support